Paarden hebben me geleerd om altijd rustig te blijven en een tikkeltje minder perfectionistisch te zijn.

Nationaal LRV-Kampioene ZZ-dressuur Lotte Nestor

Ik kende Lotte al voor dit interview.  Vrij goed dacht ik zelfs. Zelfde LRV-gewest. Af en toe een babbeltje. U kent dat wel. Ik wist al dat ze ongelooflijk goed kan paardrijden. Haar talent en haar balans overstijgen Putte en omstreken.  Ik kende haar mooie glimlach al. Ik wist dat Lotte vrij perfectionistisch was. Dressuur-amazones … Ik wist dat ze met haar Ferrari (v. Fernando Torres) een steengoede combinatie vormde. Maar ik wist niet dat de nieuwe nationale LRV-Kampioene zo een goede band met haar paarden had. Dat ze ze zo van binnen en van buiten kent. Ik wist niet dat ze ooit in een nog niet zo ver verleden met haar pony rondsprong in D-Midden. Weze dat dan wel met een perfect uitgevoerde eenvoudige wissel tussen hindernis vier en vijf en standaard ‘een pasje bij’ … Controle dus … had ik al iets over haar voorkeur voor ‘controle’ geschreven? 

Toen jij hier ’s morgens toekwam,  dan begonnen alle paarden te roepen. Ze zien jouw graag Lotte. 

Lotte: Dat begint al, als ik ’s morgens de deur opendoe thuis. Ons huis staat een honderdtal meter van de stallen en toch weten ze al dat ik er aan kom.  Het zijn slimme paarden. Soms denk ik dat ze slimmer zijn dan ik. (glimlach)

En is Ferrari de slimste van de drie? 

Lotte: De oudste wel. Hij is elf jaar oud. De opvolgers zijn … drie (!). Hij is ongelooflijk slim. Tikkeltje autistisch zelfs. Dat is een kantje maar ze zeggen dat alle goede paarden een kantje hebben. Het moet allemaal perfect in zijn schema passen. En hij wil altijd aandacht en hij wordt het liefst elke dag gereden. Als ik zijn staart vlecht bijvoorbeeld, dan weet hij al dat er iets gaat gebeuren. Hij kan ook echt wel vermoeiend zijn. 

Waarmee je bedoelt? 

Lotte: Hier thuis, verveelt hij zich. Dat voel ik duidelijk aan hem. Na het nationaal tornooi heeft hij wat relatieve rust gekregen. Ik dacht dat ik hem een pleziertje zou doen met een dag op de weide. Hij heeft ze helemaal omgeploegd. Om aandacht te krijgen. Hij gaat alle dagen in de weide, maar hij is het ook altijd weer snel beu. Hij heeft echt zo zijn gewoontes en hij pikt de dingen ook heel snel op. Zijn proef kent hij vanbuiten. Ik zou bij wijze van spreken met mijn ogen dicht kunnen rijden op wedstrijd. Behalve als een proef veranderd. En dat gebeurt in ZZ drie keer per seizoen (lacht). Dat zijn de moeilijkste momentjes (knipoog). 

Jij noemt hem ook een dramaqueen … 

Lotte: Thuis moet ik hem wel eens aanporren. Dan hoeft het allemaal niet zo expressief of intens voor ‘de Ferre’. Maar op wedstrijd doet hij altijd zijn best.  Papa (legt tuinen aan) heeft hier een tijdje geleden boompjes gepland naast de dressuurring. Als ik begin te trainen thuis, stopt hij voor elk boompje. Voorbij de bank aan de letter ‘C’, geraak ik de eerste tien minuten niet. Maar op wedstrijd maakt hij een klik. Dan doet hij zijn ding. Gelukkig. Bij de meeste paarden is het vaak omgekeerd … 

Misschien moet je je springzadel nog eens uit de kast halen Lotte … Beetje afwisseling … 

Lotte: Oh maar ik spring er regelmatig eens mee hoor. Zie je die cavaletti’s … Dat lukt perfect. Maar als het hoger wordt dan dat … dan krijg ik hoogtevrees. (lacht). Ik mis het wel want ik hou zelf ook wel van wat afwisseling in het werk. Ik ben ooit eens uitgeschoven in een wending met mijn pony in D-midden en ik denk dat ik toen ‘ne schrik’ gepakt heb.  Al heeft die voorkeur voor controle er altijd wel ingezeten. Dat geef ik ook graag toe. Ik weet ondertussen ook dat ik vroeger geen dieptezicht had. Niet zo handig bij het springen trouwens. Gelukkig heb ik ondertussen lenzen, maar er zijn momenten geweest dat ik de letters in een 20-60-piste niet zag staan. Dan moest ik echt op gevoel van hand veranderen. Dat was niet echt handig. 

Staat er al eens een wandeling op het programma in het mooie Putte? 

Lotte: Ik ga regelmatig eens wandelen met ‘de Ferre’ of ik neem hem mee naar de galopbaan in Sint-Katelijne-Waver. Lukt perfect zolang er geen koeien te bespeuren zijn. Daar krijg ik meneer niet voorbij. Zelfs niet als ze er eens een dagje niet zijn. Dan is de bocht voor die weide een onmogelijke opdracht … Kantje … (zucht). 

Maar als je de eindbalans maakt dan denk ik dat jij gewoon heel tevreden bent met een paard als Ferrari. Had jij dat gedacht toen jullie hem als jong paard kochten? 

Lotte: Gedroomd misschien wel. Ik heb ooit in een vriendenboekje geschreven dat ik op de Olympische Spelen wou rijden. Dat is nu wel heel ambitieus maar als ik iets doe dan wil ik dat ook 200% goed doen. Een nationale titel in de hoogste LRV-klasse was ook altijd al een verre droom. Die is ondertussen uitgekomen. Maar voor de Olympische Spelen zal ik nog heel hard moeten werken en het juiste paard tegenkomen. Zeg nooit nooit zeker? 

Hoe en waar heb je ‘de Ferre’ gevonden? 

Lotte: Hij was drie en juist zadelmak. Ik maakte de overstap van de ponyclub naar de rijvereniging en we zochten naar een eigen paard want ik reed al een paar paarden voor eigenaars. Ik heb hem gevonden bij Veronique Swagemakers. Hij was maar 1.63m. en voor Veronique eigenlijk te klein. Ik had er meteen een hele goede klik mee. Tot we thuis kwamen. De eerste keer dat we hem thuis opzadelden  en ik wilde opstappen steigerde hij. Ik ben meteen terug ‘elegant afgestapt’ (lacht). Dat was verschieten. Bij Veronique werd hij alle dagen gereden of ging hij meerdere malen per dag buiten. Hij had toen al zijn gewoontes en zijn karakter. Dat moest ik nog even leren kennen. 

Ondertussen is ‘winnen’ ook een gewoonte geworden. Jij won alle tornooien in 2021. Inclusief het provinciaal en nationaal LRV-kampioenschap … 

Lotte: Al vanaf de wedstrijden voor jonge paarden heeft Ferrari mij nooit teleurgesteld. Ik start ook nooit met het idee dat ik ga winnen. Ik ga ook nooit zelf naar de uitslagen kijken. Dat is papa zijn taak. Ik hoopte dat ik op het nationaal kampioenschap bij de beste vijf zou zijn. Uiteraard was ik met een goed gevoel vertrokken naar Sint-Huibrechts-Lille. Het provinciaal kampioenschap was ook goed geweest. Na mijn eerste proef, kwam ik met een heel fijn gevoel buiten. En ik ben echt niet snel tevreden van mezelf … Toen ik mocht overkampen wist ik nog niet dat ik in de voormiddag gewonnen was. Ik heb terug op dezelfde manier proberen rijden en het zat goed. Ik ben ook heel blij dat ik bij vier van de vijf juryleden op de eerste plaats stond. Hij pakte meteen goed aan, bleef zichzelf goed dragen met voldoende tempo. Als het gevoel van de eerste passen goed zit dan weet ik dat het voor de rest van de proef ook zo zal zijn. Maar er zijn ook momenten geweest dat ik wilde afstappen, midden in de proef … 

En dan komen we bij jouw kantje … Jij bent redelijk perfectionistisch als ik dat mag zeggen? 

Lotte: Schuldig. Al is het al verbeterd. Vroeger was ik niet tevreden als ik geen tien op tien haalde op school. Nu mag het al eens een acht of een negen zijn. Liefst een negen … (glimlach). Dankzij de paarden. Ik heb al geleerd om er mee om te gaan. Ik heb geleerd om in alles rustig te blijven. Als de dingen niet gingen zoals ik ze wou dan werd ik ambetant en uiteindelijk ging het dan meestal nog slechter. Ik weet exact wat de paarden kunnen verdragen en daar moet je je ook aan aanpassen. Dat heb ik ook moeten leren. 

Wat na dit seizoen … dat was de perfectie nabij? 

Lotte: We zullen Ferrari hoogstwaarschijnlijk nog wel eens meenemen op tornooi, maar bij LRV ga ik geen beter seizoen meer kunnen rijden met Ferrari hem. Ik kan hoogstens ons ZZ-niveau nog wat finetunen. Ik vind het een beetje spijtig dat er nog geen niveau hoger is in LRV want ik ben echt een LRV-amazone. Misschien een proef met wissels om de drie of vier passen. Dan zit je dicht bij het Saint-Georges-niveau en daar wil ik met Ferrari misschien wel eens van proeven. 

Staan er opvolgers in je stallen? 

Lotte: Ja. Al is dat moeilijk te zeggen. Twee driejarigen (!). Ik vrees dat ik daar pas iets zinnigs van kan zeggen als ze de wedstrijden bij de vierjarigen hebben meegelopen. Met Nirvana (For Ferrero x Valdez) heb ik een hele goede klik.  Ze heeft heeft alles wat ik zoek in een goed dressuurpaard. Nog meer dan met Ferrari.  Ik heb ook het gevoel dat ze me beter gaat maken als amazone.  Want ook dat kan denk ik. Paarden die hun ruiter/amazone beter maken.