We hebben misschien wel een beperking maar we zijn niet beperkt!

Para-amazone Manon Claeys mist de wedstrijden en de LRV-sfeer.

Het is een stralende na-zomerdag in september. Paralympisch dressuuramazone Manon Claeys opent de poort van Stoeterij Hidalgo met een al even stralende lach. ‘Positive vibes’ in het Meetjesland. Haar ‘happy athletes’ genieten er van de mooie accommodatie en een grote portie dagelijkse aandacht.  Manon’s grote doel voor 2020 werd een jaar uitgesteld. Ze ziet er zoals altijd het goede van. Een jaar meer tijd om nog beter voorbereid aan de start te staan. Kniezen, zeuren, mokken … het is niet meer besteed aan deze knappe jongedame die duidelijk weet wat ze wil. Medailles en kampioenschappen winnen! Respect Manon!

Zonder Corona was dit wellicht een interview met een paralympische medaillewinnares. Spijtig dat Corona ook Tokio te pakken kreeg? 

Manon: Op zich is het jammer dat Tokio uitgesteld is. Je werkt daar als atleet jaren naar toe. Het is het grootste podium voor de sport. Daar wil je gewoon heel erg goed presteren! Maar sinds mijn ongeval bekijk ik alles langs de positieve kant. Het uitstel geeft me de kans om nog beter voorbereid aan de start van de Spelen te staan. Tegen volgend jaar heb ik drie ijzers in het vuur. Bovendien is het uitstel ook geen slechte zaak voor mijn eigen fysiek. De fysieke testen in de hittekamer die we in februari in functie van Tokio hebben gedaan, waren een echte eyeopener voor mij. Ik heb daar vooral heel hard gezweet en serieus afgezien. Sindsdien ben ik twaalf (!) kilo afgevallen. 

Jij staat inderdaad opvallend scherp … 

Manon: En dat wil ik heel graag zo houden … op zijn minst tot de Tokio volgend jaar. Als we willen dat onze paarden in topvorm aan de start staan, dan mogen we dat voor onszelf ook eisen. Ik zit elke dag om acht uur in de fitness. Een half uur cardio en dan een uur tot anderhalf uur krachttraining. Daarna kom ik hier mijn paarden rijden. Elke dag. ’s Avonds ga ik zwemmen of spreek ik af met een vriendin om iets leuk te doen. Vermoeiende, maar fijne dagen. 

En hoe staan jullie er op dit moment voor … Wat zijn de kansen voor het paralympisch team en individueel? 

Manon: Zowel individueel als team hebben we medaillekansen! Ik denk dat we beter zijn dat op het EK van vorig jaar. De paarden hebben ondertussen meer ervaring. Mijn paard San Dior (v. Stedinger) was op het EK, het enige paard dat op dat moment al twee grote kampioenschappen had gelopen. Ik haalde net als in 2017 zilver. Michèle George haalde in haar eerste EK met haar nieuwe paard brons. Met het team werden we  al knap vierde op 0,25 punt van brons. Ondertussen zijn de Belgische combinaties alleen maar beter geworden.  Het ziet er dus veelbelovend uit richting Tokio 2021. Wat we nu nodig hebben zijn wedstrijden, want dat is ondertussen al terug lang geleden. Voor Corona hebben we Macon en Genemuiden nog gereden, maar in de aanloop naar de Spelen hebben we toch nog een aantal grote internationale wedstrijden nodig. Je kan nog zo veel ervaring hebben of zo goed voorbereid zijn, je hebt toch competitieritme nodig.  Dat is in elke sport zo. (vastberaden)

Jij bent actief in Grade IV. Wat moeten we ons daarbij concreet voorstellen?  

Manon: Ik heb een beperking aan mijn rechterarm en mijn rechterbeen. Daar heb ik nog 30% kracht. De moeilijkheidsgraad in Grade IV, zit tussen en M- en Z-proef. Dat klinkt simpel, maar als ik de naar de kwaliteit van de paarden kijk die in Grade IV aan de slag zijn, dan is het niveau best wel hoog en zeker niet te onderschatten. In de para-dressuur kijkt de jury net iets anders naar een proef. Het moet vooral natuurlijk ogen en er technisch correct uitzien. De neus voor de loodlijn … de ‘happy atlete’. Niet te veel druk en/of spanning. Michèle George weet op dat vlak perfect wat de jury wil zien. Minstens éénmaal per week train ik bij haar of komt Michèle naar hier. 

San Dior (12) heeft al bewezen dat ze medailles kan winnen. Ondertussen staan hier nog twee andere potentiële kampioenen op stal. Opvolging verzekerd? 

Manon: Dat is de bedoeling. Ik zou echt niet zonder paard willen vallen voor een groot kampioenschap. Dankzij mijn drie paarden heb ik op dat vlak toch wat gemoedsrust. Ze zijn ondertussen oud genoeg om stilaan mee te draaien. San Dior is mijn meest ervaren paard. 1,82 meter maar heel gevoelig. Beetje autistisch op dat vlak. Als er iets verandert in zijn dagelijkse structuur of omgeving is hij van slag. Maar hij gaat door een vuur voor mij. In de ring is San Dior een ‘beer’ (lacht). Zijn geweldige karakter en zijn verruimingen zijn misschien wel zijn sterkste eigenschappen. Katarina Sollenburg (v. Electron), ik noem haar Cookie, is vijf en wordt in 2021 zes. Die heeft van de drie paarden die ik onder het zadel heb, volgens mij de meeste kwaliteit. Zij moet haar internationale debuut nog maken en ze moet zich nog bewijzen in de ring, maar ik heb er heel veel vertrouwen in. Glamourella (v. Totillas) is met haar 1.64 meter niet het grootste paard van de stal, ik noem haar mijn ‘oversized-pony’, maar als ze begint te draven of te galopperen, dan loopt ze als een ‘grote’. Haar draf is haar sterkste punt maar ze heeft soms nog wat moeite om al haar energie onder controle te houden. 

Wat haalt het bij jou als je naar een paard kijkt? 

Manon: Ik kijk zowel naar de kwaliteit als naar het karakter van een paard. Zoals iedereen wil ik graag een paard met heel veel kwaliteit maar ik heb wel al geleerd dat een paard dat in de ring wil vechten ook een troef is.  De wil is heel belangrijk. Als ik voor mezelf spreek dan heb ik graag een paard dat meewerkt en dat hoog in het bloed staat met voldoende looplust.  Als ik met een nieuw paard begin,  dan moet dat paard ook mijn beperking leren aanvaarden en er mee leren omgaan. San Dior heb ik gekocht bij Kirsten Brouwers, die was al goed doorgereden op dat moment. De Nederlandse Marijke van der Giesen leidde Glamourella op tot ZZ-niveau. Maar Cookie hebben we als tweejarige gekocht. Die is zadelmak gemaakt en dan ben ik daar mee begonnen. Die heeft nooit anders geweten dan dat ik er dressuur mee reed. (knipoog)

Jij hebt aanzienlijk minder kracht in je rechterarm en in je rechterbeen. Dat was voor die dag in 2007 anders. Wat is er precies gebeurd op die dag. 

Manon: Mijn toenmalige vriend was op wedstrijd. Ik was er ook om te kijken. Hij vroeg me na zijn proef om zijn paard uit te stappen. Ik kreeg een voetje. Maar net op dat moment schrok dat paard van een geluid achter hem. Ik kwam achter het zadel terecht. Een bok en ik val met mijn poep op het beton. Gevolg: drie verbrijzelde wervels en een breuk in mijn nek. Het ongeluk is gebeurd op 8 april 2007 en ik ben geopereerd op vrijdag de dertiende (!).  Mijn ouders moesten tekenen voor de operatie want toch wel behoorlijk risicovol. Blijkbaar is die vrijdag de dertiende mijn ‘geluksdag’ geweest. De operatie verliep succesvol en ik was een ander mens.  Niet alleen fysiek. 

Verklaar! 

Manon: Ik heb een klik gemaakt. Het is het moment geweest dat ik voor mezelf beslist heb, dat ik het positief zou aanpakken ook al zijn er heel moeilijke momenten geweest. Het is niet fijn als mensen je op je 21e komen wassen. Als je niet mobiel bent. Als mensen je moeten helpen om naar het toilet te gaan. Zeker niet op die leeftijd. Mijn revalidatie heeft twee jaar geduurd. Zolang heeft het ook geduurd vooraleer ik terug min of meer mobiel was. Na twee jaar kon ik ook terug voor de eerste keer terug op een paard. Dat was trouwens mijn eerste vraag geweest na de operatie. Ik stond ervoor en ik moest er door. Zonder te zeuren. Je kan in een hoekje gaan staan en zelfmedelijden hebben, maar daar help je niemand mee. Vooral jezelf niet. Eigenlijk is het jammer dat je eerst zoiets moet meemaken vooraleer je dat beseft. Voor het ongeluk besef je niet hoe belangrijk gezondheid wel is. Dan is alles maar normaal. 

Maar dat is het niet … 

Manon: Helemaal niet! Tijdens mijn revalidatie heb ik een reportage gezien van een meisje dat gevallen was tijdens een springwedstrijd. Ze was lam vanaf haar middel. Het kon dus ook nog veel erger geweest zijn. Het heeft me doen inzien dat ik geluk heb, dat ik nog zoveel dingen wel kan. We hebben misschien wel een beperking, maar we zijn niet beperkt! (knipoog)

En hoe voelt het dan om terug een eerste keer in het zadel te zitten? 

Manon: Zalig! Maar ook heel frustrerend. Omdat ik constant geconfronteerd werd met de dingen die ik niet meer kon. Ook de stap naar het Para-gebeuren was niet evident. Daar rust toch een zeker stigma op. Een stempel van ‘Gehandicapten’. In  2016 ben ik in contact gekomen met Michèle George omdat ik toch verder wou in de sport. Het heeft me al heel veel voldoening en heel mooie momenten opgeleverd. Mocht ik de tijd kunnen terugdraaien dan zou ik dat ongeluk uiteraard liever niet hebben maar het kan altijd slechter en misschien kan ik wel een voorbeeld zijn voor andere mensen die zoiets meemaken en ook die drempel zien en er niet over durven. 

Is dat ook de reden waarom jij zo actief bent op sociale media? 

Manon: Deels wel ja! Ik wil via sociale media ook iets betekenen voor mijn sponsors. En misschien kan ik wel inspirerend werken voor mensen die in de zelfde situatie zitten als ik. Ik vind ook dat trots mogen zijn op wat we doen. Ook op de prestaties die we als Belgen in de para-dressuur neerzetten. Onze vijver is klein als ik vergelijk met onze buurlanden.  Langs de andere kant hebben we wel de luxe dat we als Belgische combinaties enige zekerheid hebben omtrent selecties voor grote kampioenschappen. Maar er mogen zeker nog mensen bij. Concurrentie maakt ons alleen maar beter. (Overtuigend)