Badminton: LRV-EK-Coach en top-eventingruiter ontvangt Armada Dish als allereerste Belg
Agelopen weekend mocht Joris Vanspringel zijn o zo verdiende Armada Dish in ontvangst nemen uit handen van de ‘Duke of Beaufort’. Als eerste Belg en één van de eerste Europeanen ooit. Vijf (!) keer reed Joris, de meest tot de verbeelding sprekende aller eventingwedstrijden uit. 250.000 (!) toeschouwers waren vijf keer getuige van het talent en het horsemanship van Joris. Onze LRV-EK-coach. Vijf keer! Met drie verschillende paarden bovendien. Dat is een wereldprestatie en het plaatst Joris bijzonder hoog op de ladder van paardenmensen. Proficiat coach!
Vorig jaar net na de verkenning van de cross gaf Joris nog het volgende mee:
Joris: De Armada Dish is een schaal die in 1964 voor het eerst werd uitgereikt en enkel is weggelegd voor ruiters of amazones die Badminton vijf keer konden uitrijden. Het was echt een persoonlijk doel. Wij eventingruiters moeten het niet voor de centen doen, want onze sport brengt heel weinig op, maar het gevoel om met je paard zo’n zware wedstrijd uit te kunnen rijden is heel speciaal. Daarvoor doen we het eigenlijk. Op het Europese vasteland zijn er nog maar heel weinig ruiters of amazones die daar in geslaagd zijn. Dat maakt het toch uniek. Als het lukt met Creator GS dan zou dat met drie verschillende paarden zijn. Dat maakt het nog een beetje unieker.
Lees hier het uitgebreide interview met Joris na het EK in Lausanne en het WK Eventing:
Joris Vanspringel - Zilveren Chef d’équipe European Eventing Cup en trotse bezitter van de Armada Dish
Joris: “Er is veel en oprechte waardering voor onze teamprestatie. Dat betekent veel voor mij”
Tekst: Kris Van Steen – foto’s: Dirk Caremans / Kris Van Steen
De zelfgebakken tarte tatin is heerlijk. Het gesprek met Joris … (h)eerlijk. Joris is een gelukkig man. “Ik heb met Creator GS (v. Kreator XX) en BHF Tuxedo (v. Pacino) twee goede eventingpaarden, en ik kan en mag nog alle dagen paardrijden. Ik ben 59, de paarden en de sport, houden me fit. Ik heb elke dag een doel en ik kijk tevreden terug op het afgelopen jaar. Ik reed Badminton voor de vijfde keer uit, kreeg de felbegeerde Armada Dish als één van de weinige Europese ruiters en met het LRV-team was er zilver in Lausanne op de European Eventing Cup. Er zullen mensen zijn die daar misschien een beetje lacherig over doen, maar ik vind dat een heel sterke prestatie van het LRV-team.” opent Joris.
2022 smaakt zoet voor jou, maar de kers op de taart ontbrak, een selectie voor het WK Eventing kwam er niet. En dat voor een ervaren kampioenschapsruiter. Hoe kwam dat binnen bij de sportman Joris Vanspringel?
Joris: Ik had al wel een tijdje zien aankomen dat ik er niet bij zou zijn. Je voelt dat ergens wel. Mijn paard is vooral op zijn springcapaciteiten afgerekend. Hij is niet de beste jumper. Geef ik graag toe overigens. Maar hij is wel uiterst betrouwbaar in de cross – hij heeft nog nooit een crossfout gemaakt, zelfs niet op 5*-niveau (!). Dat kunnen er weinig zeggen. En hij kan een acceptabele dressuurproef neerzetten. Als sportman heb ik leren incasseren, ups en downs horen bij de sport. Als ik er op een volgend kampioenschap bij wil zijn, dan moet ik zorgen dat ze niet meer rond mij heen kunnen. Simpel! Dat is de enige en juiste manier om je in een selectie te rijden. Pas op! Ik weet ondertussen zelf hoe moeilijk het is om een selectie te maken. Dat heb ik zelf ondervonden nu ik verantwoordelijk was voor de selectie van het LRV-team. Daar had ik waarschijnlijk ook jongens en meisjes moeten teleurstellen die het verdienden om mee te gaan. De omstandigheden, waarbij een aantal combinaties uitvielen in de laatste selectiewedstrijden, hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ik die moeilijke evenwichtsoefening niet heb moeten maken. Maar het geeft wel aan dat er tussen zwart en wit veel nuances zijn en dat percentages of cijfers niet alles zeggen.
Hoe heb jij naar het WK Eventing gekeken?
Joris: Als een liefhebber en supporter. Eventing is een prachtige discipline. Met veel respect ook voor de prestatie van Karin Donckers en Fletcha van het Verahof (v. Nabab de Reve). Ze had haar paard in topvorm op het WK. Karin is en blijft een heel straffe amazone. Je moet het maar doen, altijd terugkomen op het hoogste niveau. Vallen en opstaan … en dan in topvorm aan een kampioenschap komen. Karin kan dat fenomenaal goed. Karin en ik hebben een beetje het zelfde traject afgelegd. Vanuit de LRV-ponyclub doorgegroeid naar het internationale werk. Deels selfmade. Deels door heel veel op te pikken van echte paardenmensen. We weten ondertussen wel hoe we onze paarden moeten opbouwen naar een kampioenschap.
Die ervaring heb je ook doorgegeven aan jouw team in Lausanne. Wat betekent die zilveren teammedaille voor jouw?
Joris: Veel! Al zijn het in de eerste plaats de ruiters die daar de meeste verdienste aan hebben. Ik heb mijn medaille trouwens afgestaan aan LRV-directeur Maude De Smedt. Zij verdient die minstens evenveel als ik. Het is ongelooflijk wat er allemaal geregeld moet worden, welke problemen en probleempjes er tijdens en in aanloop naar zo’n kampioenschap opduiken. Maar als het dan allemaal samenkomt en je kan dan, een misschien wel onverhoopte zilveren medaille, mee naar huis brengen dan is dat mooi en emotioneel. En ik merk dat er oprecht waardering is voor wat we gepresteerd hebben. Dat doet iets met mij. Ik ben als klein manneke begonnen in de ponyclub van Schoonbroek. We gingen op cursus naar Oud-Heverlee met een clubcamion. Samenkomen aan het tankstation hier op de steenweg in Schoonbroek. Met onze fiets waarop een bot hooi en een zadel gebonden lag. Paard aan de koord en dan drie dagen op cursus bij Willy Vandenmeersche in de Ruiterschool.
Nostalgie?
Joris: In het weekend voor het EK was er nog een barbecue in de Ruiterschool met het hele team en mensen van LRV en de begeleiding. Ik geraakte er aan de praat met Willy die ik al veertig jaar ken en toen realiseerde ik me nog meer hoe speciaal het is dat ik er nu als chef d’équipe bij ben. Dat had ik toen nooit kunnen dromen. Het voelt als een sprookje. Je merkt dat niet altijd aan mij maar ik ben best gevoelig. Destijds als ruiter meegaan naar het EK voor Landelijke Ruiters betekende al heel wat maar dit voelde toch nog anders aan. Dat vind ik het mooiste van het hele EK-verhaal. … Het bewijs ook dat alles kan, als je het wil en er hard voor werkt. Het is straf wat er in al die jaren al allemaal op mijn pad is gekomen. De kansen en de verantwoordelijkheden die ik gekregen heb, van mensen die in mij geloven. Daar kan ik alleen maar heel dankbaar voor zijn.
Hoe ben jij in rol van chef d’équipe gerold Joris?
Joris: Op het EK in Westerstede in 2019 was ik er al bij om de combinaties mee op te volgen in het cross-onderdeel. En toen vroeg mijn voorganger Herman Arnauts, die dat ook geweldig deed, mij of ik het niet wilde overnemen. Het feit dat ik zelf nog actief in de sport ben, helpt me daar bij. Ik krijg veel respect van die gasten. En dan is het goed dat ik in Badminton de cross uitrijd of zelfs de Z-reeks win op de LRV-wedstrijd in Merksplas. Zo ben ik zelf ook. Ik kijk enorm op naar mensen die het zelf doen. Want aan de kant staan is zoveel makkelijker.
Hoe heb jij je eerste EK als chef d’équipe ter plaatse beleefd?
Joris: (denkt na) Als op een emotionele rollercoaster. Klinkt cliché misschien. Maar het was wel zo. De keuring en de herkeuring van een paard. Het zestal, dansen op een slappe koord, maar met een fantastisch resultaat. De cross die bijna werd afgelast omwille van de overvloedige regen in de voormiddag. De prestaties in de cross die goed en niet goed waren voor sommigen. Het springen waarbij we dan weer wel en dan weer niet bij de medailles waren en uiteindelijk op zilver uitkwamen. De ontlading achteraf. En toen ik nog een afsluitend woordje wilde zeggen tegen de ruiters voor ik naar huis vertrok, stonden alle ruiters en hun familie en minstens honderd Belgische supporters bij elkaar. Samen vieren. Applaudisseren. Heel mooi. Voor België en LRV. Die ruiters en hun familie hebben heel veel inspanningen gedaan om in Lausanne te geraken. Ook financieel. Tijdens het voortraject en op weg naar en in Lausanne. Dat zijn jongens en meisjes die normaal gezien gewoon moeten gaan werken. Pure amateurs. Maar wel amateurs die heel goed kunnen paardrijden. Het EK leeft in België en in LRV. Ik was heel erg onder de indruk van supporters, van de vriendschappelijke sfeer, van het samenhorigheidsgevoel. Dat is en blijft uniek!
Hoe zou jij jezelf als chef d’équipe omschrijven?
Joris: Ik probeer een coach te zijn die bereikbaar en aanspreekbaar is. Ik probeer mijn ervaring en de kijk op de dingen mee te geven. Ik probeer om de juiste dingen te zeggen op het juiste moment. Of juist niet te zeggen. Soms is dat veel. Soms minimaal. Het gaat over aanvoelen … Ik moet mensen niet leren paardrijden. Ik moet ervoor zorgen dat ze met vertrouwen uit de startbox vertrekken.
Want eventing is inderdaad een prachtige sport. Maar ook heel veeleisend. Ook mentaal. Heb jij nooit stress of momenten waarop je denkt … ‘Waar ben ik toch mee bezig?’
Joris: Zo’n moment heb ik dit jaar één keer beleefd. Ik was een dag te vroeg in Badminton omdat ik door de Brexit niet zeker wist of ik er op tijd zou geraken. Toen ik daar met mijn fiets rondreed, overviel me zo’n twijfelmoment: ‘Wat kom ik hier in godsnaam doen en waarom?” Gelukkig was die gedachte s’ anderendaags weg. Stress is iets dat heel erg van buitenaf wordt gevoed en ik kan persoonlijk makkelijk de switch maken naar een grote mate van focus. Als ik op mijn paard zit, hoor ik eigenlijk niets meer en probeer ik één te worden met mijn paard en met het parcours. En als alles goed gaat, dan geeft dat zo’n fantastisch gevoel! Dat is zo de moeite waard. Dat kan je eigenlijk aan niemand uitleggen. Mensen die zelf crossen gaan dat misschien net iets beter begrijpen. Wie nog nooit een cross reed, krijg je dat niet uitgelegd. Badminton is hoog, breed, lang, … Badminton is Badminton. Mythisch. Ongelooflijk eigenlijk dat paarden dat kunnen. Het gaat over een vertrouwenskwestie. Een band die je gedurende jaren hebt opgebouwd met een paard.
Slotvraag: Lausanne is de Olympische hoofdstad, maar zien we jou ook terug in Parijs als die stad in augustus 2024 twee weken de Olympische hoofdstad zal zijn?
Joris: Ik heb nog ambitie voor Parijs. Zeker! Maar veel zal afhangen of Creator GS gezond blijft. Ik denk het wel want het is een sterke en een taaie. (knipoog) Als er een Belgisch team mag gaan, zullen er maar drie plaatsen zijn. Net zoals in het springen zal er geen schrapresultaat zijn. Ik ga dus moeten zorgen ik bij de drie beste ben … Het zal een puntenrace worden. Maar moeilijk gaat ook. Ondertussen blijf ik paardrijden. Het houdt me fit, gelukkig, gemotiveerd. Ik heb alle dagen een doel. Ik voel paarden beter worden. We creëren samen een vertrouwensband … Ik geniet er nog elke dag van en prijs me gelukkig dat ik dat kan en mag doen.
Blijf genieten Joris!
